Ik had afgelopen maand een klant die wou bijbetalen als ik ook buiten de normale werkuren en in de weekends aan zijn vertaling zou werken. Op zich een heel schappelijk voorstel van hem. Hij wilde dat zijn opdracht op tijd klaar was, koste wat het kost. Ik had heel graag met hem meegegaan in het verhaal, maar…

Je job te graag doen kan gevaarlijk zijn

Hij kon niet weten dat ik de laatste tijd al dagen van tien uur draaide en dat mijn weekends er ook nog bij nemen, eigenlijk mentaal gewoon niet meer ging. Ik had (en heb) die twee dagen weekend echt nodig om te recupereren.

Als je meer werkt dan standaard – en dan heb ik het niet over een paar uurtjes extra want dat is eigen aan het zelfstandigenbestaan –  dan loop je het gevaar jezelf voorbij te lopen. Zeker als je job graag doet. Ik heb een vriendin die negen maanden met een burn-out thuis heeft gezeten, een andere heeft te horen gekregen dat ze minder moet werken op haar vrije dagen nadat ze twee keer een complete black-out had op het werk en dingen begon te vergeten. En ik heb zelf toen ik in vast dienstverband werkte ook mijn portie gehad. Dan weet je dat het vooral stoere praat is wie echt ellenlange dagen/weken klopt.  Het klopt dat de ene meer aankan dan de andere, maar iedereen heeft zijn kantelpunt en zodra je dat bereikt hebt – of meer nog eroverheen bent gewalst zonder je ervan bewust te zijn – dan balanceer je op een gevaarlijke rand.

Toen die nieuwe klant mij zijn opdracht voorstelde, was ik in eerste instantie heel gretig en wou ik maar wat graag op zijn aantrekkelijke aanbod ingaan. Temeer omdat ik twee bijzonder kalme maanden achter de rug had en ik het geld aardig kon gebruiken. Maar toen puntje bij paaltje kwam, toen de opdracht er – na heel veel vertraging was – was mijn enthousiasme al veel minder: ik had immers de weken ervoor al drie pittige projecten vertaald.

De lange dagen begonnen hun tol te eisen. Ik zag dat het vertalen niet meer zo soepel ging. De zinnen rolden  niet meer uit mijn hoofd. Meer nog, ik zag aan de correcties die ik terugkreeg of zelf vaststelde, dat het overwerk ten koste ging van de kwaliteit en dat was voor mij het keerpunt.

Te veel werken gaat ten koste van de kwaliteit

Het ging hier om een nieuwe klant, dus het is zaak om bij de eerste vertaalopdracht je beste beentje voor te zetten. Slordigheidsfouten waren absoluut uit den boze. Deze vertaling zou mijn visitekaartje zijn en het was een klant die ik maar wat graag als vaste klant wou. Dus ik moest een stapje terugzetten. Hoe graag de klant ook wou dat ik sneller of meer zou werken, hij zou er niet mee gebaat zijn als dat ten koste ging van de kwaliteit.

Maar ik geef eerlijk toe, het was heel verleidelijk om hem te geven wat hij vroeg en er zelf stevig voor betaald te worden, maar ik wist gewoon dat het resultaat nooit hetzelfde, nooit zo goed zou zijn als wanneer ik weer vol energie en inspiratie mijn vertaalpen op zijn tekst kon loslaten. En waarschijnlijk was het dan ook bij die ene opdracht gebleven.

Nu heb ik hem iets geleverd waar ik voor de volle honderd procent achter sta en zo is niet alleen ik, maar ook hij tevreden: 

“Vertaling was denk ik wel de beste die ik tot nog toe heb gehad, waarvoor dank.”

(quote van de klant nadat hij zijn vertaalde catalogus nog eens heeft doorgenomen vooraleer hij in druk ging)